Je zit als jongere of volwassene vast in identiteitsontwikkeling, perfectionisme, angsten, zingeving, eenzaamheid, depressieve gevoelens, burn-out, relaties, rouw of andere gevoelens en gedachten die een voller leven verhinderen. Je kan om allerhande redenen niet terecht bij familie en/of vrienden. Of je komt er niet mee vooruit. ​ Je hebt het gevoel dat je leven anders zou kunnen lopen dan nu én je wil je inspannen om verandering te brengen. ​​ Ik zoek samen met jou hoe we de knopen kunnen ontwarren en onderliggende mechanismen kunnen bloot leggen zodat jij ermee aan de slag kan om vooruit te komen. We denken daarbij toekomstgericht en positief. Misschien herken je je in één van onderstaande situaties. Manon* is 27 jaar, enig kind en woont bij haar ouders in. Ze behaalde een universitair diploma en werkt nu bij een grote bank. De job vraagt veel van haar. Ze draait lange uren. Ze is nu weer vrijgezel na een relatie van vijf jaar. Haar ouders vonden haar vriend geen goede partij voor haar. Die constante commentaren vielen Manon erg zwaar. Ze maakte het uit, maar weet niet of ze daar wel goed aan deed. Ze werd er alleszins niet gelukkiger van. Ze voelt zich de laatste tijd down, leeg en moe. Ze heeft niet veel zin om uit te gaan. Ook niet met haar vriendinnen. Ze vraagt zich af wat en of het leven voor haar wel iets te bieden heeft. Thibault* zit in zijn vierde jaar secundair onderwijs. Hij kan het verlies van zijn vriend die in een verkeersongeval om het leven kwam moeilijk verwerken. Hij kan zich niet meer motiveren voor schoolse taken en stort zich in het weekend op fuiven, drinken en drugs. Hij vindt het zinloos om over de dood van zijn vriend te praten ook al vragen zijn ouders er geregeld naar. Dat praten brengt zijn vriend niet terug, denkt hij. Hij heeft ernstige slaapproblemen. Hij wil zo niet meer verder, maar weet niet hoe het dan wel kan. Op aanraden van zijn ouders zoekt hij psychologische hulp. Sarah* studeert het eerste jaar aan de hogeschool. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Ze houdt zo goed mogelijk haar lessen bij, maar de stress die ze daarbij ervaart , is lastig om te dragen. Ze wil alles zo goed mogelijk afleveren en herwerkt taken verschillende keren om nog kleine wijzigingen aan te brengen. Ze stoort zich aan groepswerken waar medestudenten niet presteren zoals zij dat zou willen. Ze neemt het werk dan over en krijgt nog meer stress. Ze slaapt weinig en onrustig. Ze heeft weinig eetlust. Ze vindt zelf dat ze nog altijd harder kan werken, maar haar mama vindt dat het zo toch niet verder kan. Jules* heeft twee tienerkinderen die om de week bij hem inwonen. Zijn hele leven heeft hij hard gewerkt om zijn gezin te onderhouden. Zijn vrouw verliet hem twee jaar geleden voor een andere man. Het mondde uit in een vechtscheiding. Hij raakt niet over zijn kwaadheid, ontgoocheling en gevoel van verraad. Het belemmert hem om zelfs met zijn kinderen positief om te gaan. Het gaat niet goed met hem. Dat voelt hij wel. Op geen enkel terrein in zijn leven kan hij nog gelukkig zijn. Hij werkt steeds harder en als hij eens de remmen kan losgooien, staat er geen limiet op. Daar heeft hij dan achteraf spijt van. Hij wil een kwalitatiever leven. Elke* is sinds haar ongeval bang om nog zelf een auto te besturen. Toen ze drie jaar geleden in het weekend en na een dolle nacht over de kop ging, heeft ze nooit nog aan het stuur gezeten. Nu begint zich dat ook uit te breiden naar andere angsten. Ze is bang om mee te rijden in de auto als iemand anders aan het stuur zit. Ze is bang als ze weet dat iemand anders zich verplaatst met de auto. Ze is bang om met haar fiets op de weg te rijden. Ze durft nu haast de deur niet meer uit komen. Het belemmert echt haar dagelijkse leven. Maar het is genoeg geweest. Ze wil dit niet meer. * fictieve naam